Με Μini ALL4 Racing στην έρημο του Ντουμπάι

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ: 16 ΑΠΡΙΛΙΟΥ
ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ: ΝΤΟΥΜΠΑΪ
ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΙΑ: 48º C
ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ: MINI ALL4 RACING
ΟΔΗΓΟΣ-ΣΥΝΟΔΗΓΟΣ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΡΠΙΔΗΣ-ΑΝΤΡΕΑΣ ΣΟΥΛΤΣ

Καταιγίδα της ερήμου

Φτιαγμένο για να συνδυάζει την ταχύτητα και την αντοχή στις δυσκολότερες και πιο εξαντλητικές συνθήκες για ανθρώπους και μηχανές, το Mini ALL4 Racing, νικητής στο Ντακάρ για τρία συνεχόμενα χρόνια, μας αποκαλύπτει τον τόσο διαφορετικό χαρακτήρα του στην καυτή άμμο της ερήμου.

Ο ΑΥΤΟΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ κάθε αγωνιστικής δραστηριότητας συνδέεται άμεσα με την αμφισβήτηση και το κυνήγι των ορίων. Όταν, μάλιστα, στην πίεση για την επίτευξη του απόλυτου προστίθεται η παράμετρος της αντοχής, τότε μιλάμε για μια πραγματική δοκιμασία που εξωθεί στα άκρα την ένταση της ανθρώπινης προσπάθειας αλλά και την αρτιότητα της τεχνολογικής προσέγγισης. Και αυτό ακριβώς είναι το Ντακάρ, ο αγώνας με την πιο απαιτητική φιλοσοφία στο χώρο του μηχανοκίνητου αθλητισμού, που εξωθεί στα άκρα τις αντοχές ανθρώπου και μηχανής. Για αυτό και η διάκριση συνεπάγεται αυτόματα την ανεξίτηλη παρουσία στο πάνθεον των κορυφαίων, που, καθοδηγούμενοι από το πείσμα και το πάθος, έχουν καταφέρει να επιβληθούν σε ακραίες, σχεδόν απάνθρωπες συνθήκες κάτω από καθεστώς απόλυτης πίεσης.
Τι να πεις, λοιπόν, για αυτούς που έχουν καταφέρει την επανάληψη, και μάλιστα με εντελώς διαφορετικά δεδομένα, όπως είναι ο Νάνι Ρόμα, ο φετινός νικητής του Ντακάρ και μόλις τρίτος στην ιστορία του αγώνα, μετά τον Χούμπερτ Οριόλ και τον Στεφάν Πετερανσέλ, που φτάνει στη νίκη με μηχανή αλλά και αυτοκίνητο... Και, βέβαια, αντίστοιχο θαυμασμό αξίζουν οι άνθρωποι της ομάδας Χ-raid που βρίσκονται πίσω από το Mini ALL4 Racing, το οποίο με τη φετινή νίκη όχι μόνο έκανε το χατ-τρικ, αλλά και εξέπληξε τους πάντες με την παροιμιώδη αξιοπιστία του, αφού και τα έντεκα αυτοκίνητα που ξεκίνησαν τον αγώνα έφτασαν στον τερματισμό.
Λίγους μήνες αργότερα, έχουμε την ευκαιρία να συναντήσουμε τους σύγχρονους «ήρωες» του Ντακάρ, να μάθουμε από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές τα όσα κρύβει μια τέτοια περιπέτεια και βέβαια να γευτούμε από τη θέση του οδηγού αλλά και του συνοδηγού την πραγματική διάσταση του αυτοκινήτου που έχει κατοχυρώσει με τον πιο πειστικό τρόπο τον τίτλο της απόλυτης πολεμικής μηχανής του σήμερα στη μάχη της ερήμου.

Αντισυμβατικό
Οι συνθήκες που επικρατούν κατά τη διάρκεια της γνωριμίας μας με τη νικηφόρα ομάδα της X-raid και το Mini ALL4 Racing δεν μπορούν στο παραμικρό να χαρακτηριστούν ιδανικές για οποιονδήποτε ζωντανό οργανισμό. Μόλις στο μέσον της άνοιξης, και όμως στην έρημο ανοιχτά από το Ντουμπάι, η θερμοκρασία αγγίζει τους 48º C, αν και το ρολόι δείχνει λίγο μετά τις 10:30 το πρωί. Είναι σχεδόν αδύνατο να σταθείς για περισσότερο από λίγα λεπτά εκτός της κλιματιζόμενης σκηνής που μας φιλοξενεί, με τη ζέστη να δημιουργεί συνεχώς προβλήματα ακόμα και στις φωτογραφικές μηχανές και τις κάμερες που έχουν επιστρατευθεί για την εκδήλωση.
Συν τοις άλλοις, σε αντίθεση με αντίστοιχες προηγούμενες αγωνιστικές γνωριμίες, δεν υπάρχει πουθενά ούτε ένα μικρό φορτηγό υποστήριξης ή έστω κάποιοι μηχανικοί για περίπτωση ανάγκης... Το νικηφόρο κιτρινόμαυρο Mini βρισκόταν το πρωί στο πάρκινγκ του ξενοδοχείου και διένυσε οδικώς τα σχεδόν 100 χλμ. μέχρι το σημείο της δοκιμής, για να γράψει μπόλικα χιλιόμετρα στα χέρια των 20+ δημοσιογράφων και να επιστρέψει και πάλι στο ξενοδοχείο έχοντας ολοκληρώσει μόλις μία από τις πολλές ημέρες που διήρκεσε η παγκόσμια δημοσιογραφική παρουσίασή του.
Λίγο αργότερα ο Μιγκέλ Μορέιρα, ο μόνος μηχανικός που βρίσκεται στην εκδήλωση (περισσότερο για να φροντίζει εμάς, και όχι το Mini...) και ένας από τους ανθρώπους που γνωρίζουν το αυτοκίνητο καλύτερα από κάθε άλλον, αφού βρίσκεται στην ομάδα από την ίδρυσή της και έχει συμμετάσχει σε κάθε στάδιο εξέλιξης του Mini, μας εξηγεί πως η συγκεκριμένη διαδικασία μοιάζει πρακτικά με παιχνίδι μπροστά στις πραγματικές συνθήκες που αντιμετωπίζει στον αγώνα. Εκεί η κάθε ειδική αγγίζει σχεδόν τα 600 χλμ. σε μήκος, με την πίεση να είναι συνεχής από την εκκίνηση μέχρι τον τερματισμό. Φέτος, μάλιστα, ο αγώνας ήταν κατά γενική ομολογία πιο απαιτητικός από κάθε άλλη φορά, αφού η συνολική διαδρομή ξεπέρασε τα 9.300 χιλιόμετρα, όντας σχεδόν 1.300 χιλιόμετρα μεγαλύτερη από την περσινή, χωρίς να ξεχνάμε και τον αυξημένο βαθμό δυσκολίας για ανθρώπους και μηχανές, που προκύπτει από το γεγονός πως πλέον η πληροφόρηση των πληρωμάτων για τη διαδρομή είναι ελάχιστη, αφού όλοι παίρνουν το road book της επόμενης ημέρας μόλις το απόγευμα της προηγουμένης. Αυτό, όπως μας εξηγεί και ο Μισέλ Περίν, συνοδηγός του Νάνι Ρόμα και τέσσερις φορές νικητής στο Ντακάρ, έχει κάνει τα πράγματα πιο δίκαια για όλους, αφού κανείς δεν μπορεί να προετοιμαστεί καλύτερα από κάποιον άλλον, όμως σίγουρα ασκεί περισσότερη πίεση στα πληρώματα αλλά και απαιτεί ακόμα περισσότερα σε επίπεδο αξιοπιστίας από τα αυτοκίνητα.
Στην περίπτωση του Mini ALL4 Racing, όπως σε κάθε καθαρόαιμο αγωνιστικό, περιμένεις να διαφέρει από το μοντέλο παραγωγής. Και τελικά η αλήθεια είναι πως, εκτός από το όνομα, τα μόνα κοινά με το Countryman είναι το παρμπρίζ, τα χερούλια στις πόρτες, τα πίσω φώτα και βέβαια τα σήματα της Mini. Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, αυτά είναι τα μόνα κοινά στοιχεία που έχει το αυτοκίνητο του Ντακάρ με το επίσης κορυφαίου επιπέδου Mini WRC, που εύλογα πολλοί θα υπέθεταν πως θα μπορούσε να αποτελέσει μια εξαιρετική βάση. Η αλήθεια είναι πως το ALL4 Racing εξελίχθηκε αποκλειστικά για τα δεδομένα των αγώνων cross country, στα όρια των επιτρεπτών προδιαγραφών. Έτσι, στο πλαίσιο δε χρησιμοποιείται τίποτα από το μοντέλο παραγωγής. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα χωροδικτύωμα που κατασκευάζεται από τη Heggemann Autosport στη Γερμανία, στο οποίο ενσωματώνεται και το roll cage, ενώ όλα τα εξωτερικά τμήματα, που είναι αποσπώμενα και κατασκευασμένα από ανθρακονήματα, προέρχονται από τη Γαλλία. Οι πίσω πόρτες δεν ανοίγουν, ενώ οι τεράστιοι αεραγωγοί που ενσωματώνουν οδηγούν τον αέρα στις κατάλληλες διόδους για την ψύξη των πίσω φρένων και αμορτισέρ.
Το μεσαίο και πίσω τμήμα του αυτοκινήτου εξυπηρετεί σε μεγάλο βαθμό τις αποθηκευτικές ανάγκες που δημιουργούν οι συνθήκες του συγκεκριμένου είδους αγώνων. Έτσι, ο περισσότερος χώρος καταλαμβάνεται από τα τεράστια ρεζερβουάρ, συνολικής χωρητικότητας 400 λίτρων, ενώ στον υπόλοιπο, μαζί με κάποια από τα απαραίτητα για επισκευές ή για την έρημο εργαλεία (π.χ. φτυάρι και ράμπες για ξεκόλλημα από την άμμο) φιλοξενούνταν μέχρι πρόσφατα και οι τρεις ρεζέρβες που υπάρχουν πάντα στο αυτοκίνητο. Στην τελευταία εξέλιξή του, όπως σε αυτό του Νάνι Ρόμα, έχει δημιουργηθεί αποθηκευτικός χώρος κάτω από το πάτωμα, όπου πλέον τοποθετούνται οι δύο ρεζέρβες (κάθε τροχός ζυγίζει 27 κιλά!) και τα βαριά ανταλλακτικά, βελτιώνοντας έτσι σημαντικά τόσο την κατανομή όσο και το κέντρο βάρους του αυτοκινήτου.
Ένα από τα ιδιαίτερα στοιχεία αυτής της κατασκευής είναι βέβαια και τα διπλά θηριώδη coil over αμορτισέρ σε κάθε τροχό (με την υπογραφή της Reiger), που επιβαρύνονται με το δυσκολότερο ίσως έργο από κάθε άλλο εξάρτημα, ενώ θα σημειώσουμε πως οι ρυθμίσεις τους γίνονται εξωτερικά και χειροκίνητα, καθώς απαγορεύεται κάθε είδους ηλεκτρονική επέμβαση για αλλαγή των χαρακτηριστικών τους. Αντίστοιχα υψηλές είναι και οι απαιτήσεις από τα φρένα, που προέρχονται από την AP Racing, στα οποία για τη διατήρηση των κατάλληλων θερμοκρασιών λειτουργίας έχει προβλεφθεί και η ύπαρξη ψύξης με νερό που ψεκάζεται επάνω τους, αφού πολλές φορές, σε απαιτητικά κομμάτια με πιο χαμηλές όμως ταχύτητες, η ψύξη από τον αέρα δεν είναι αρκετή.
Αφήσαμε για το τέλος τον κινητήρα και τη μετάδοση, την καρδιά και την ψυχή αυτής της τόσο διαφορετικής πολεμικής μηχανής. Τοποθετημένος κατά μήκος, αρκετά χαμηλά και πολύ πιο πίσω από τον εμπρός άξονα, σχεδόν ανάμεσα στα πόδια οδηγού-συνοδηγού, ο 3λιτρος πετρελαιοκινητήρας με τους δύο υπερσυμπιεστές, που κάνουν το Mini να ακούγεται σαν κάτι μεταξύ jet αεροπλάνου σε απογείωση και τανκ κάθε φορά που οι φτερωτές τους ξεκινούν να γυρνούν με μανία, κερδίζει το ενδιαφέρον σου από την πρώτη στιγμή που θα ρίξεις μια ματιά στις προδιαγραφές. Βέβαια, οι λεπτομέρειές του σε βάθος φυλάσσονται ως επτασφράγιστο μυστικό - όπως σε κάθε αγωνιστικό κινητήρα. Εκείνο που δεν είναι μυστικό είναι πως ο κινητήρας του Mini βασίζεται σε αυτόν που υπήρχε και στην αγωνιστική X3 CC, με το μεγαλύτερο μέρος της εξέλιξης να έχει γίνει από την Alpina και με σημαντική αναβάθμιση σε σχέση με το παρελθόν όχι μόνο σε απόλυτη απόδοση, αλλά και στα χαρακτηριστικά λειτουργίας, και φυσικά στην αξιοπιστία.
Έτσι, πολύ περισσότερο από τους 307 ίππους/3.250 σ.α.λ. που αποδίδονται με τη χρήση του προβλεπόμενου περιοριστή 38 χλστ. στην είσοδο της εισαγωγής αέρα, θα σταθούμε στην τιμή της ροπής, που επίσημα φθάνει τα 71,4 χλγμ. μόλις στις 2.100 σ.α.λ., αλλά ανεπίσημα εκτιμάται πως αγγίζει τριψήφιο αριθμό. Κάτι τέτοιο, με τη σειρά του, συνεπάγεται ιδιαίτερα υψηλές φορτίσεις και απαιτήσεις από τη μετάδοση, έχοντας μάλιστα πάντα ως κοινό παρονομαστή την ανάγκη για αντοχή και αξιοπιστία. Η απάντηση, λοιπόν, έρχεται από τη συνεργασία κορυφαίων στο είδος εταιρειών, με τη μεν Sadev να υπογράφει το σειριακό κιβώτιο 6 σχέσεων με ίσια δόντια, την AP Racing να προσθέτει το μεταλλικό συμπλέκτη, την Xtrac να δίνει τη λύση στα διαφορικά και, τέλος, τη Steyer να βάζει τη σφραγίδα της και την τεράστια εμπειρία της στο σύστημα τετρακίνησης.
Θα σημειώσουμε μάλιστα ότι, όπως και στην περίπτωση της ανάρτησης, τα πάντα και στη μετάδοση είναι μηχανικά, με μόνη επιπλέον δυνατότητα την επιλογή υδραυλικού κλειδώματος των διαφορικών, ώστε να είναι δυνατή η κίνηση σε πολύ δύσκολες επιφάνειες ή για τη διευκόλυνση της απελευθέρωσης του αυτοκινήτου σε περίπτωση που κολλήσει στην άμμο. Σε συνδυασμό με όλα τα παραπάνω, δε θα μπορούσαμε να αφήσουμε ασχολίαστο το θέμα του βάρους, που επιβεβαιώνει πως αυτό το Mini δεν είναι ένα συνηθισμένο αγωνιστικό όχημα. Τα... αρχικά 1.900 κιλά σε συνθήκες αγώνα, ήτοι με γεμάτο ρεζερβουάρ, με πλήρωμα, με ρεζέρβες και ανταλλακτικά «ανεβαίνουν» στους 2,5 τόνους. Τιμή που σίγουρα δεν περιμένεις να ακούσεις για μια αγωνιστική κατασκευή με διαστάσεις ελάχιστα αυξημένες σε σχέση με του αυτοκινήτου παραγωγής (μόλις 5% μακρύτερο από το Countryman) και η οποία σίγουρα εγείρει ερωτήματα σε σχέση με τον τρόπο που πατά και κινείται αυτό το τελικά μεγάλο Mini.

Όλα είναι...δρόμος
Η φράση είναι πέρα για πέρα κυριολεκτική, αφενός γιατί στο μέσον της ερήμου δεν υπάρχει η παραμικρή έννοια κάποιας συγκεκριμένης χάραξης ή διαδρομής, και αφετέρου γιατί το Mini ALL4 Racing είναι φτιαγμένο για να περνά πραγματικά από παντού, ανοίγοντας ουσιαστικά το δικό του δρόμο. Έχοντας στο μυαλό τις προδιαγραφές του, περιμένεις και στην πράξη κάτι σαφώς διαφορετικό ακόμα και από τις όποιες αγωνιστικές κατασκευές με χωμάτινο set-up. Και αυτό επιβεβαιώνεται ακόμα και από τον τρόπο με τον οποίο μπαίνεις μέσα, αφού πρώτα πρέπει να σκαρφαλώσεις στο ψηλό κατώφλι της πόρτας όπως θα έκανες σε ένα φορτηγό, και στη συνέχεια να γλιστρήσεις μέσα στο μπάκετ, για να συνειδητοποιήσεις πως η απρόσκοπτη ορατότητα προς τα εμπρός είναι ένα από τα δυνατά πλεονεκτήματα που σου προσφέρονται. Ακόμα και η διαμόρφωση της καμπίνας διαφέρει από τα γνωστά δεδομένα, καθώς η λογική που επικρατεί είναι πως οι ενδείξεις αλλά και οι διακόπτες πρέπει να είναι εμφανείς και προσβάσιμοι τόσο από τον οδηγό όσο και από τον συνοδηγό. Το αποτέλεσμα είναι η κεντρική κονσόλα να μοιάζει περισσότερο με κόκπιτ αεροπλάνου, καθώς φιλοξενεί την κλασική ψηφιακή οθόνη με τις ενδείξεις του κινητήρα, και δίπλα μία λίγο μικρότερη έγχρωμη οθόνη με δυνατότητα απεικόνισης είκοσι διαφορετικών «καρτελών», στις οποίες περιλαμβάνονται όλες οι δυνατές ενδείξεις από κάθε τμήμα του αυτοκινήτου, όπως το ηλεκτρικό κύκλωμα, τα διαφορικά, τα ελαστικά, τα αμορτισέρ, τα φρένα κ.ά.
Ακριβώς από κάτω υπάρχουν πάνω από τριάντα διακόπτες για τα διάφορα βοηθητικά συστήματα, όπως για τον κλιματισμό ή τους υδραυλικούς ανυψωτήρες που χρησιμοποιούνται για την αλλαγή ελαστικού ή για το κύκλωμα που κλειδώνει τα διαφορικά. Αντίθετα, μπροστά στον οδηγό η μόνη βασική ένδειξη είναι αυτή της επιλεγμένης σχέσης μαζί με το shift indicator, ενώ μπροστά από τον συνοδηγό υπάρχει μία ακόμα σειρά οργάνων που σχετίζεται με την πλοήγηση. Νιώθεις πονοκέφαλο και μόνο στη σκέψη πως σε πραγματικές συνθήκες το πλήρωμα μαζί με την πίεση του αγώνα θα πρέπει να έχει συνεχώς επαφή με όλες αυτές τις ενδείξεις, και βέβαια ανακουφιζόμαστε όταν ακούμε τη φωνή του συνοδηγού να μας λέει πως το μόνο που χρειάζεται είναι να ακολουθούμε τις υποδείξεις του για την κατεύθυνση που θα ακολουθούμε.
Η καθησυχαστική φωνή ανήκει στον Αντρέας Σουλτς, νικητή συνοδηγό στο Ντακάρ το '01 και το '03 αλλά και λάτρη του Ακρόπολις, από το οποίο έχει και τις καλύτερες -όπως μας είπε- αναμνήσεις, τόσο από το μπάκετ όσο και αργότερα, ως μηχανικός στην ομάδα της Seat του ¶ρμιν Βέμπερ. Οι οδηγίες του και μαζί κάποιοι πάσσαλοι τοποθετημένοι διάσπαρτα είναι τα μόνα στοιχεία που δημιουργούν στο μυαλό την όποια έννοια διαδρομής σε μια αχανή, εντελώς ομοιόμορφη και καλυμμένη από άμμο έκταση. Οι συνθήκες μέσα στην καμπίνα είναι σαφώς καλύτερες από αυτές που επικρατούν έξω, χάρη στον κλιματισμό και, κυρίως, στην ξηρότητα που προσφέρει στην καμπίνα. Ο συνοδηγός μάς εξηγεί πως στον αγώνα, ακόμα και με τον κλιματισμό, η θερμοκρασία μπορεί να αγγίξει τους 50º C, ενώ, για να διατηρήσουν τα υγρά τους οδηγός και συνοδηγός, χρειάζεται να καταναλώνουν ο καθένας περισσότερο από 5 λίτρα νερού και ισοτονικών ποτών σε κάθε ειδική.
Το ξεκίνημα αποδεικνύεται πιο εύκολο από ό,τι είναι συνήθως σε καθαρόαιμες κατασκευές και ο συμπλέκτης της AP Racing υπέρ το δέον προοδευτικός, οπότε αρκούν 1.500-2.000 σ.α.λ. στον κινητήρα ώστε το Mini να αρχίσει να κινείται και εσύ να ξεχάσεις από εκεί και πέρα το συμπλέκτη, που μένει εκτός παιχνιδιού τόσο στο ανέβασμα όσο και στο κατέβασμα, μέχρι την ώρα που θα χρειαστεί και πάλι να σταματήσεις. Μαζί με τη συνεχή προσπάθεια αποκρυπτογράφησης των οδηγιών, ώστε να φανταστείς τη διαδρομή, σύντομα συνειδητοποιείς πως η συγκεκριμένη κατασκευή απαιτεί την αναθεώρηση του τρόπου προσέγγισης σε αρκετά σημεία - αρχής γενομένης από τον κινητήρα και την ιδιαιτερότητά του (ως πετρελαιοκινητήρα), οπότε ξεχνάς το στροφάρισμα ψηλά και πατάς στο μεγάλο πλεονέκτημα της ροπής. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει κανένας λόγος η ψηφιακή ένδειξη του στροφομέτρου να ξεπερνά τις 4.000 σ.α.λ., με τον συνοδηγό μας να σημειώνει πως η ιδανική αλλαγή ακόμα και στον αγώνα είναι λίγο μετά τις 3.000 σ.α.λ. Έτσι, τα ηχητικά ακούσματα μπορεί να μην έχουν τους υψίσυχνους τόνους ενός βενζινοκινητήρα, όμως, έχοντας στο βάθος του μυαλού και τους 2+ τόνους του βάρους, ουδέποτε μπορείς να ισχυριστείς πως σου λείπει η ισχύς, ενώ σίγουρα μένεις με το στόμα ανοιχτό με αυτήν την ώθηση, που σε κάνει να νιώθεις σαν ένα χέρι να σπρώχνει βίαια όλον αυτόν τον όγκο, ακόμα και σε έντονη ανηφόρα, με τους τροχούς χωμένους στην άμμο και τον κινητήρα μόλις στις 2.000 σ.α.λ.
Πρακτικά, αν δεν κυνηγάς το απόλυτο, ο ρυθμός δε χάνει, ακόμα και αλλάζοντας νωρίς, οπότε εντέλει το Mini μαζεύει εύκολα χιλιόμετρα και οι τριψήφιες ενδείξεις ταχύτητας έρχονται σε κάθε υποψία ευθείας. Κάπου εδώ αρχίζουν και οι πρώτες διαπιστώσεις σε σχέση με το πάτημα. Περιμένεις πως ένα αυτοκίνητο που είναι ρυθμισμένο για να τρέχει σε ειδικές των 500-600 χιλιομέτρων και σε σκληρές και έντονα μεταβαλλόμενες επιφάνειες θα έχει τεράστιες διαδρομές στην ανάρτηση, θα είναι αναλογικά μαλακό και θα βάζει σε πρώτη προτεραιότητα την απόσβεση, παρά την ακρίβεια και την ταχύτητα.
Κατ’ αρχάς, όμως, θα πρέπει να σημειώσουμε πως η ανάρτηση έχει διαδρομή που από τους κανονισμούς περιορίζεται στα 250 χλστ., τιμή δηλαδή μικρότερη από αυτήν των WRC. Οπότε σχεδόν παντού, και ειδικά στα γρήγορα κομμάτια, αισθάνεσαι την ανάρτηση να διαβάζει με εξαιρετική ακρίβεια την παραμικρή ανωμαλία, ενώ, εάν τη στιγμή που μπροστά σου υψώνεται ένας αμμόλοφος σαν τοίχος και δε γνωρίζεις τι βρίσκεται από πίσω βρεις το θάρρος να πατήσεις γκάζι υπακούοντας στο «Go, go, go» του συνοδηγού, τότε κατά την προσγείωση νιώθεις σχεδόν όλη την ενέργεια της βίαιης πρόσκρουσης να εκτονώνεται στο σώμα σου, χωρίς το αυτοκίνητο να δείχνει την παραμικρή ταλαιπωρία ή τάση ταλάντωσης. Και, βέβαια, ουδέποτε οι αντιδράσεις είναι νωθρές ή νιώθεις πως το αμάξωμα πραγματοποιεί κάτι διαφορετικό από αυτό που επιθυμείς ή περιμένεις. Σε μεγάλο ποσοστό, μάλιστα, πολλά από αυτά που σε κάνουν να σφίγγεις τα δόντια έχουν να κάνουν με την εξοικείωση μαζί του. Για παράδειγμα, η ψηλή θέση οδήγησης, που κάνει ακόμα πιο έντονη την αίσθηση των κλίσεων του αμαξώματος στις κλειστές στροφές ή, βέβαια, η αρκετά τονισμένη μεταφορά βάρους στο άφημα του γκαζιού, κάτι απόλυτα λογικό για αυτοκίνητο αυτού του βάρους. Απλώς πρέπει να βγάλεις από το μυαλό την όποια σύγκριση με οτιδήποτε φτιάχτηκε για να κάνει χρόνους σε χωμάτινες ειδικές διαδρομές, και τότε συνειδητοποιείς πως, με το δεδομένο της απόλυτα σαθρής επιφάνειας στην οποία κινείται, έχεις να κάνεις με μια εξαιρετικά αιχμηρή και ικανή πολεμική μηχανή, που σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό.
Καθώς ο χρόνος περνά και εξοικειώνεσαι, συγκεντρώνεις όλο και περισσότερες πληροφορίες από κάθε ερέθισμα. Το τιμόνι είναι ελαφρύ αλλά απόλυτα ακριβές για τα εκτός δρόμου δεδομένα, ο επιλογέας χρειάζεται αποφασιστική κίνηση αλλά και αρκετή δύναμη για κάθε αλλαγή, ενώ τα χωρίς υποβοήθηση φρένα απαιτούν ίσως το μεγαλύτερο διάστημα προσαρμογής μέχρι να καταφέρεις να πάρεις το μέγιστο της απόδοσής τους. Όπως κάθε καθαρόαιμο αγωνιστικό, έτσι και αυτό απαιτεί τεράστια εμπιστοσύνη, γνώση και ικανότητα ώστε να αποδώσει την πραγματική του ταχύτητα, και βέβαια χρειάζεται μια τελείως διαφορετική οδηγική προσέγγιση από κάθε άλλου είδους αυτοκίνητο.
Το κυριότερο; Βιώνοντας αργότερα τις πραγματικές ικανότητες του Mini ALL4 Racing από τη θέση του συνοδηγού με τον Νάνι Ρόμα στο πηδάλιο, συνειδητοποιήσαμε πως στη σύνθετη εξίσωση ενός αγώνα Αντοχής, όπως το Ντακάρ, ο άνθρωπος είναι τελικά ο αδύναμος κρίκος. Πολύ απλά, σε ένα περιβάλλον σχεδόν ταυτόσημο με αυτό του αγώνα, με το Mini στο πραγματικό του όριο, άλλοτε να περνά από ανωμαλίες που σε κάνουν να κλείνεις τα μάτια και άλλοτε να απογειώνεται από λίγα εκατοστά έως κάποια μέτρα επάνω από το έδαφος, οι καταπονήσεις που δέχεται το σώμα έπειτα από λίγα λεπτά γίνονται σχεδόν βασανιστικές. Και αυτό, αν μη τι άλλο, εκτοξεύει το θαυμασμό και το σεβασμό σου για το θάρρος, την αποφασιστικότητα και το πείσμα των ανθρώπων που αντιμετωπίζουν αυτές τις συνθήκες, και μάλιστα υπό πίεση, για πολλές εκατοντάδες χιλιόμετρα και σχεδόν δώδεκα ώρες κάθε μέρα για σχεδόν δύο συνεχόμενες εβδομάδες.

¶φθαρτο
«Είναι μια δοκιμασία για όσους συμμετέχουν και ένα όνειρο για όσους μένουν πίσω.» Αυτά τα λόγια του Τιερί Σαμπίν, του ανθρώπου που εμπνεύστηκε και υλοποίησε το Ντακάρ, αποδίδουν με απόλυτη ακρίβεια τη σχεδόν μαγική έλξη αυτού του μοναδικού αγώνα, που ωθεί τους ανθρώπους να ξεπεράσουν τα όριά τους αλλά και να δημιουργήσουν καταπληκτικές κατασκευές με ικανότητες και αντοχή ενάντια σε κάθε λογική. Και το Mini έχει συνδέσει το όνομά του με πράγματα που έμοιαζαν ακατόρθωτα, όπως είναι αυτή η ικανότητα της αρχέτυπης δημιουργίας του Σερ ¶λεκ Ισιγόνις να προσφέρει τόσο πολλά σε χώρους, παρά τις λιλιπούτειες διαστάσεις του, ή -σε αγωνιστικό επίπεδο- ο θρίαμβος στα μέσα της δεκαετίας του '60 στο Μόντε Κάρλο απέναντι σε αντιπάλους πολλαπλάσιας δυναμικής. Και σήμερα το Mini, σε διαστάσεις και φιλοσοφία Γολιάθ πλέον, επανέρχεται με μια αντίστοιχου μεγέθους επιτυχία σε έναν αγώνα σύμβολο δύναμης, αντοχής και επιμονής. Χωρίς αμφιβολία, το Mini ALL4 Racing είναι μια κορυφαία στο είδος της αγωνιστική κατασκευή, που αποτελεί ένα θρίαμβο της μηχανολογίας απέναντι σε πολλά από τα όρια που θέτει η φυσική, δείχνοντας άφθαρτο ακόμα και σε συνθήκες που ξεπερνούν την ανθρώπινη αντοχή._ Γ. Χ.

X-raid Team
Η γερμανική ομάδα που κρύβεται πίσω από το Mini ALL4 Racing αλλά και τις αγωνιστικές BMW X5 και X3, που λίγα χρόνια νωρίτερα πρωταγωνιστούσαν στο Ντακάρ και σε διεθνείς αγώνες cross country και raid, έχει ήδη συμπληρώσει μία δεκαετία συνεχούς και ιδιαίτερα επιτυχημένης παρουσίας στο χώρο, προσμετρώντας έξι τίτλους στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Cross Country και τρεις νίκες στο Ντακάρ, το '12, το '13 και το '14. Αξίζει να σημειώσουμε, μάλιστα, πως το 2003 με την BMW X5 ήταν η ομάδα που για πρώτη φορά συμμετείχε στο Ντακάρ στην κατηγορία των αυτοκινήτων με κινητήρα πετρελαίου. Η ομάδα ιδρύθηκε το 2002 από τον Σβεν Κφαντ και η έδρα της, όπου εξελίσσονται, κατασκευάζονται και προετοιμάζονται τα αγωνιστικά αυτοκίνητα, βρίσκεται στο Τρεμπούρ, πολύ κοντά στην Φρανκφούρτη.
Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της X-raid είναι η πραγματικά διεθνής δομή της, καθώς απαρτίζεται από μέλη (οδηγούς, τεχνικούς, επιστημονικούς συνεργάτες κ.ά.) από διάφορα μέρη του πλανήτη, όπως Αργεντινή, Αυστρία, Βέλγιο, Βραζιλία, Χιλή, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Πολωνία, Πορτογαλία, Ρωσία και Ισπανία. Στο δυναμικό της, μάλιστα, συμπεριλαμβάνονται μερικοί από τους κορυφαίους οδηγούς raid, όπως ο έντεκα φορές νικητής του Ντακάρ Στεφάν Πετερανσέλ, ο Νάνι Ρόμα, ο Νάσερ Αλ-Ατίγια κ.ά.

ΜΙΝΙ ALL4 RACING
Κινητήρας TwinPower turbo diesel
Χωρητικότητα 2.993 κ.εκ.

Ισχύς 307 ίπποι/3.250 σ.α.λ.
Ροπή 71,4 χλγμ./2.100 σ.α.λ.
Κιβώτιο Σειριακό 6 σχέσεων (Sadev)
Μετάδοση Τετρακίνηση Steyer, διαφορικά Xtrac
Φρένα Αερ. δίσκοι (320x32 χλστ.) AP Racing
Μήκος/Πλάτος/Ύψος 4.333/1.998/1.966 χλστ.
Μεταξόνιο 2.906 χλστ.
Βάρος Περίπου 1.900 κιλά
Δοχείο καυσίμου Περίπου 400 λίτρα
Ελαστικά Michelin All-Terrain (245/80R 16)
Μέγ. ταχύτητα 185 χλμ./ώρα